Lieve mensen,
Machteloosheid is een zeer verlammend en stressvol gevoel om in te verkeren. Hoe kom je er aan? Of er af? Laat ik vooraf zeggen dat ik daar geen eenduidig antwoord op heb.
Sinds afgelopen najaar heb ik iedere week een blog geplaatst met – is mijn intentie – waardevolle inhoud over MS, yoga en wat je zelf kunt doen om leven met MS makkelijker te maken.
Maar vandaag lukt me dat niet.
En ik heb lang getwijfeld of ik wel moest delen wat ik nu ga vertellen maar uiteindelijk besloten om het wel te doen. Omdat ik me machteloos voel. En dat is het tegenovergestelde van hoe ik wil leven en van wat ik hier probeer uit te dragen.
Machteloosheid is funest.
En ik merk nu hoe lastig het is om me van dat verlammende gevoel los te maken. Mijn zonnige humeur is verdwenen. Mijn lichaam zit vol stress. En hoewel ik weet dat ik een ander die macht niet over mij zou moeten geven, heb ik geen idee hoe dat te stoppen.
Machteloosheid kan om allerlei redenen de kop op steken. Je kunt je machteloos voelen wanneer je ziek bent en je lichaam niet doet wat het normaal gesproken doet en je belemmert je leven te leiden zoals je dat graag zou willen. Je kunt je machteloos voelen door dingen waar je geen invloed op uit kunt oefenen, zoals het weer. Of gedrag van anderen. En wanneer je valselijk beschuldigd wordt van iets. En dat laatste gebeurde in mijn geval.
Het volgende is er aan de hand: vandaag kwam de politie bij mij aan de deur en beschuldigde mij er van andermans kat naar binnen te lokken met eten of op een andere manier die kat in mijn huis te houden.
Mijn versie van het verhaal: ik doe helemaal niks, die kat komt ongevraagd bij mij binnen. En ik weet wel waarom, zijn eigenaren kijken al een jaar lang niet naar hem om. Hij zit dag en nacht buiten.
Maar de agent houdt voet bij stuk. Ik moet wel iets ‘doen’ anders zou die kat niet bij mij binnen komen. En ik moet ophouden andermans kat binnen te halen en in mijn huis te houden, En hij zal de eigenaren adviseren vooral bij mij aan te bellen als ze het idee hebben dat hun kat bij mij binnen is. En als ze weer de politie bellen komt hij weer bij mij langs. Hoe vaak ik ook zeg dat ik ‘helemaal niets doe of gedaan heb’, het is aan dovemansoren gericht. Op mijn vraag wat de eigenaren zelf doen om te voorkomen dat hun kat bij anderen naar binnen gaat komt geen reactie.
Dit was niet het eerste bezoek van de politie, maar het vierde. En de eigenaren van de kat hebben mij twee jaar geleden vier maanden lang mijn huis uit getreiterd om dezelfde, ongegronde reden. Dat hun kat ook bij anderen binnenkomt, doet niet ter zaken. Ik ben het probleem.
En de politie faciliteert niet alleen hun gedrag, ze doen er aan mee. Voor het eerst heb ik vandaag het politie bezoek opgenomen. Om vast te leggen hoe de politie mij lastig valt, zonder aantoonbare reden. En omdat ik vorige keer geleerd heb dat de politie mij niet te hulp komt wanneer mijn buren in mijn achtertuin op mijn ramen staan te bonken.
Een advocaat adviseerde mij alles vast te leggen. Dat is de enige manier om hier uiteindelijk iets tegen te doen. En dat is wat ik vanaf vandaag ga doen. Maar leuk is anders. En dat is een understatement.
Het gaat tegen alles in hoe ik wil leven en waar ik mijn aandacht aan wil geven.
Ik wil me richten op de dingen die meer liefde en geluk brengen in dit leven. In dat van mij en anderen. En ik geloof in meestromen met het leven en je richten op het goede en dat wat je wilt. Niet in vechten tegen dat wat je niet wilt. Dat vreet energie en veroorzaakt heel veel stress. Waardoor alles moeizamer gaat.
Maar niets doen betekent dat dit door gaat. Dat ten alle tijde de deurbel kan gaan en de politie of mijn buren voor de deur staan. Dat, iedere keer dat hun kat binnen komt, ik in de stress schiet. En omdat ik nooit weet wanneer het gaat gebeuren of hoe, wordt die stress een constante factor.
Twee jaar geleden was de stress zo erg dat ik gaten in mijn geheugen had, migraine kreeg, brandend maagzuur, s‘nachts wakker schrok en uren wakker lag. En per ongeluk kattenbrokjes in mijn koffiefilter deed in plaats van koffie. Omdat ik als een halve zombie van de stress rond liep.
Dat wil ik niet. Maar hoe ontkom ik er aan als het zich in en om mijn eigen huis afspeelt?
Wat helpt is er over schrijven, het van mij afschrijven, zoals nu. En me af vragen wat ik kan doen om er voor te zorgen dat ze mij met rust laten en ik gewoon mijn leven kan leiden. Actie ondernemen.
Er is een oplossing. En dat is mij aanpassen. Zorgen dat geen andere kat meer mijn huis in kan komen. Of verhuizen. Dan ben ik van het probleem af. En van de stress.
Maar dat voelt op alle fronten zo fout. Toegeven aan getreiter. Dat ik voorlopig nog op zoek ben naar een oplossing die naar mijn idee rechtvaardig en terecht is. Ook al weet ik dat ik met de strijd aan gaan vooral mijzelf heb. Dat ik daar last van heb. En dat de kans dat ik daarmee gelijk krijg en het getreiter ophoud, heel klein is.
De vraag is of en voor hoe lang het me dat waard is.
Voor hoe lang ben ik bereid mijn vreugde, mijn geluk en welzijn, mijn gevoel van veiligheid op te geven door de strijd aan te gaan?
Want alle nare gedachtes die ik nu heb en nare emoties die er nu door mij heen gaan, dat doe ik alleen mijzelf aan. Niet degenen die mij lastig vallen.
Ik lijdt onder andermans gedrag en voel me daar machteloos in. Maar een ziekte kan hetzelfde gevoel geven. En daarbij spelen dezelfde vragen een rol. Hoe onrechtvaardig het ook voelt en is, is het, het waard om daar heel erg boos en gefrustreerd over te blijven? Wat doe je jezelf daar mee aan, bovenop waar je lichamelijk al mee te maken hebt?
Wat helpt is je emoties de ruimte te geven en te uiten. En actie ondernemen. Hoe klein ook. Alles dat jij kunt doen om de situatie te verbeteren geeft je een gevoel van kracht, van macht terug en zorgt er voor dat het verlammende gevoel dat machteloos heet, afneemt.
Lieve groet,
Ilse