Een tijd lang hielp ik een vriend uit de brand in zijn skischool door mensen te ontvangen, de telefoon aan te nemen, eten te koken en achter de bar te staan. Op een keer zat ik daar achter de bar. Ik had mijn favoriete enkel hoge rijglaarsjes aan en at een Snickers. Een van de vaste klanten zag dit en zei, verontwaardigd: ‘Draag jij hakken en eet jij chocola? Maar jij geeft toch yogales?’
Niet alleen gingen hakken en chocola blijkbaar onmogelijk samen met Yoga. Volgens hem overtrad ik daarmee ook een ongeschreven yoga regel. Hij zei: ‘Yogi’s doen toch alles altijd gezond en zoals het hoort?’ Ik merkte dat ik direct verstijfde en mij schuldig voelde over het eten van een Snickers. Is dat waar ik naar diende te streven nu ik yoga tot deel van mijn leven heb gemaakt? Alles goed doen?
Een oud gevoel bekroop me: dat ik alles perfect moest doen. Dat ik mijn best moest doen om te leven als een heilige.
Ik kreeg direct de neiging om iets slechts te doen. Of om te doen alsof ik alles goed doe. Wat me niet een heilige zou maken, maar een (schijn)heilig boontje.
Door de stellige mening van deze klant vroeg ik me af: waarom ben ik eigenlijk ook al weer yoga gaan doen?
Er kwam van alles boven. Om me meer te ontspannen. Om meer in balans te komen en me minder snel uit het lood te laten slaan door wat het leven op mijn pad brengt. Om meer mijzelf te zijn. En om meer inzicht te krijgen in mijn gewoontes en neigingen. Vooral die gewoontes waardoor ik me gestrest en ongelukkig voel. Met het idee dat, als ik me bewust ben van die gewoonte, ik een nieuwe gewoonte kan kiezen waar ik wel gelukkig van word.
Er waren veel redenen te bedenken om yoga te doen maar alles ‘goed willen doen’ of ‘zo perfect mogelijk’, zat daar niet bij. Dat was nou precies wat ik mijn hele leven had gedaan en wat ik juist niet meer wilde.
Het gevoel dat ik aan een soort ideaal plaatje moet voldoen zorgt er voor dat mijn enthousiasme en levendigheid bevriest.
Ik krijg er stress van en daardoor ga ik doen alsof ik me gelukkig voel, zodat niemand mijn stress ziet. Waardoor ik niet langer eerlijk ben naar mijzelf. Ik ben dan ook niet meer mijzelf maar speel een rol. Zodat ik maar zo goed mogelijk uit de verf kom voor de buiten wereld. Om het iedereen maar naar de zin te maken. Wat een verspilling van energie en tijd! En een onbegonnen taak, kan ik uit ervaring zeggen. Want als ik de een tevreden weet te houden is er altijd iemand anders die ik daarmee teleurstel.
Ik streef er helemaal niet naar om als een heilige te leven. Als een heilige leven roept bij mij het beeld op van bovenop een berg in lotushouding te zitten, met een kaarsrechte rug, ontdaan van alle aardse zaken en behoeftes. Misschien zelfs van eten en drinken. Levend van de frisse lucht en de liefde die dan als vanzelf alles vervult. Hoewel het uitzicht mij fantastisch lijkt, wil ik daarna gewoon graag terug naar mijn huis en mijn tuin en mijn poezen.
In de yoga streeft men naar verlichting. Wat betekent dat eigenlijk?
Een kenmerk van een verlicht persoon (volgens de oude geschriften die de grondslag vormen voor de yoga) is dat deze volmaakt tevreden is in zichzelf. Dat klinkt niet zo anders als het beeld van die persoon bovenop de berg. want ik stel me voor dat die zich volmaakt tevreden voelt. Ik zocht het woord ‘heilig’ op en dat betekent heel of heelheid. Het woord ‘yoga’ betekent verbinding. Van geest en lichaam. Van de mens met zijn omgeving.
Wanneer ik mij verbonden voel, voelt dat helend. Dan valt alles samen. En in dat moment ben ik volmaakt tevreden. Misschien liggen als een heilige leven en yoga toch niet zo ver bij elkaar vandaan?
Nu kun je op een berg gaan zitten, in je eentje. Op zoek naar innerlijke tevredenheid. Naar mijn idee is het juist de bedoeling om midden in het leven te staan. En daarin vanuit jezelf, vanuit wie je diep van binnen bent, te leven. En dat is soms lastig genoeg.
Yoga is voor mij een middel dat mij helpt om steeds op nieuw terug te keren naar een gevoel van vrede, van rust en vreugde. Ik voel me er gezonder, fitter en rustiger door. Maar alleen als ik niet probeer perfect te zijn en niet probeer alles goed te doen.
In yoga en in het gewone, dagelijkse leven zijn er drie dingen die essentieel zijn voor meer innerlijke tevredenheid.
Allereerst is dat eerlijkheid. En dan vooral eerlijk zijn naar mijzelf. Het tweede essentiële ding is ieder oordeel laten varen. Want dan kan ik pas voelen wat goed voelt en dan kan ik lief zijn voor mijzelf. Zolang ik kritisch ben, oordelend, blokkeer ik iedere vorm van vrede, vreugde en tevredenheid. Het derde en laatste belangrijke ding in yoga en leven is voor mij: mogen genieten! Ik denk dat we vaak zo gericht zijn op productief zijn dat we makkelijk vergeten hoe belangrijk het is om te genieten. Doelloos te genieten.
En ik geniet van dagelijkse dingen. Van lekker eten en dagdromen. Van fietstochten maken en lunchen met een vriendin. Ik hou van hakken en hoewel ik inmiddels geen Snickers meer eet (veel te zoet 😖), houd ik nog steeds erg van chocola. En yoga is een essentieel deel van mijn leven. Blijkbaar gaan die dingen prima samen, want ik word al jaren blij van allemaal 🙂.
Welke oordelen loop jij tegenaan, van anderen of jezelf? Kun jij eerlijk zijn? Eerlijk naar jezelf? Naar anderen? Over wat je voelt? Vindt? Denkt? Eerlijk over wie jij bent?
Eerlijkheid is voor mij nauw verwant met ‘trouw’ zijn aan jezelf.
En trouw zijn aan jezelf betekent voor mij het pad volgen in het leven dat goed voelt voor jou, dat bij jou past. En dat is misschien wel de kern reden, voor mij, van yoga. Om gehoor te geven aan het gevoel, diep van binnen, dat mij laat weten wat mijn pad is. Zodat ik weer meer mijzelf word en kan zijn.
Hoe zit dat bij jou? Ben jij trouw aan jezelf? Durf je dat te zijn? Volg jij jouw pad? Of vooral het pad dat anderen vinden dat je zou moeten volgen?