Tel je zegeningen. Ik hoor het mijn oma nog zo zeggen. En in de gang, in het huis van mijn grootouders, hing een tegeltje met dezelfde tekst. Ik snapte het belang er van. Van dankbaar zijn met wat je hebt, wie je bent, wat er is in je leven. Maar het drong niet echt door.

Als ik me slecht voelde zorgde dat zinnetje vooral voor irritatie en tegendraadsheid. Maar vandaag, terwijl ik moe en met hoofdpijn en in mineur op de bank zat drong het opeens door. Tot in iedere vezel van mijn lichaam. Tot in mijn hele ‘zijn’.

Het gebeurde toen Nina, mijn lapjes kat, die languit op de bank lag, een protesterend geluid liet horen omdat ik kuchte. Ik keek opzij en zag haar daar liggen en ik smolt.

Nu moet je misschien katten gek zijn om die reactie te begrijpen, Mocht je dat niet zijn, stel je dan iets anders voor dat jou echt kan raken. Waar je ter plekke verliefd op wordt als je er naar kijkt. Iets of iemand die jou doet smelten van vertedering.

Van Nina gleed mijn blik naar Mollie, een van mijn andere vier katten, die zich onbekommerd lag te wassen in mijn boekenkast. Mijn blik verbreedde zich en ik nam mijn woonkamer in mij op en voelde mij opeens zo dankbaar voor alle lieve, fijne, bijzondere, mooie dingen in mijn leven. Waaronder mijn geweldige lieve katten en mijn fijne huis. En dat ik hier op de bank zat en daar onbegrensd van mocht genieten.

En ik realiseerde mij dat, nog geen minuut daarvoor, dit besef volledig aan mij voorbij was gegaan: hoeveel fijns er is in mijn leven. Ik stond er gewoon niet bij stil. 

Maar nu ik dat wel deed…het was net of het licht aan ging. Mijn hart zich opende. Ik begon te stralen. En ik genoot. En het contrast met hoe ik mij, even daarvoor, had gevoeld, was enorm.

Van hangerig, zwaar en moe naar licht en blij en dankbaar.

Dankbaarheid loont.

Dankbaarheid is de krachtigste, meest helende emotie die er is.

Wat dankbaarheid in dat moment voor mij deed, behalve mijn gemoed verlichten, was dat de spanning in mijn gezicht en nek verdween en daarmee mijn hoofdpijn. En zelfs het zware, vermoeide gevoel in mijn lichaam nam af.

Het is niet dat ik die dankbaarheid of het effect er van nooit eerder heb gevoeld. Het was me alleen even ontglipt. En soms zijn de periodes dat ik me niet bewust ben van al het moois en fijns in mijn leven langer dan ‘even’.

Ik besloot dat ik daar weer meer aandacht aan wilde besteden, me meer bewust wilde zijn van alles waar ik dankbaar voor ben.

Maar juist als ik het niet voel is het lastig om dat gevoel van dankbaarheid op te roepen. Wat mij dan helpt is mijzelf de vraag te stellen: Waar ben ik dankbaar voor op dit moment? Of: Ik ben dankbaar dat/ voor…..

En als ik die paar woorden lang genoeg aanwezig laat zijn in mijn hoofd zakken ze door tot in mijn hart en mijn hele lichaam en komen de antwoorden vanzelf. Eerst misschien nog aarzelend, maar al snel met overtuiging en in grote getale. Als uit een grenzeloze bron komen ze te voorschijn: alles waar ik dankbaar voor ben, groot en klein.