Leven met MS.. een tip van Steven.

Ik vroeg Steven, die MS heeft, en met wie ik al sinds 2013 Yoga doe, welke tip hij zou geven aan iemand die worstelt met MS. Een tip die het leven met MS makkelijker maakt.

Hij maakte een lijstje met de dingen waar hij zelf veel aan heeft gehad. De titel van het lijstje was: ‘Yoga voor Neanderthalers’ :-). Bovenaan stond: ‘Acceptatie’. En daaronder: ‘Accepteer dat je lichaam misschien niet doet wat jij wilt. Want dat is iets waar je met MS in mindere of meerdere mate tegen aan loopt. Als dat gebeurt; forceer niets. Ga niet duwen of trekken maar geef leiding.’

Misschien klinkt het al een logische stap: acceptatie. En misschien klinkt het als een onmogelijke opgave. Misschien word je al boos bij het idee. Dat is wel wat het met Steven deed.

Toen ik Steven leerde kennen betekende leven met MS vooral frustratie. Het woord ‘acceptatie’ kwam niet in zijn woordenboek voor.

Integendeel. Hij was woest. Niet dat ik dat wist, want hij had een ijzeren zelf discipline en hij zag er aan de buitenkant kalm uit. Maar zo voelde hij zich van binnen helemaal niet.

Hij was woest en gefrustreerd omdat MS zijn leven volledig op zijn kop had gezet. Net toen zijn leven precies was waar hij altijd van gedroomd had. Meer nog dan de fysieke klachten was hij woedend dat hij zijn baan niet langer kon uitoefenen.

Vanaf het moment dat hij definitief thuis kwam te zitten was hij eigenlijk constant met zichzelf in gevecht. Met zijn lichaam maar vooral om zijn emoties onder controle te houden. Dat was zijn manier van omgaan met tegenslag en moeilijke situaties: vechten en zelfbeheersing. MS mocht hem dan dwarszitten, hij zou wel eens laten zien wie hier de baas was. Toegeven zou hij nooit!

Ik zag hem worstelen en vroeg hem of hij kon accepteren dat zijn lichaam soms niet deed wat hij zei of wilde? Accepteren? Was ik helemaal gek geworden? Accepteren stond voor hem gelijk aan je gewonnen geven, aan opgeven. En dat zou hij nooit doen! Never.

Als een havik zag en greep hij ieder moment dat hij energie had en propte het vol met zoveel mogelijk activiteiten. En als zijn lichaam niet meewerkte dwong hij zijn lichaam, vloekend en tierend, te doen wat hij zei. Dat werkte, soms, maar het was nooit zonder consequenties.

Hoe meer hij vocht tegen MS, hoe erger de symptomen werden. Het maakte leven met MS alleen maar moeilijker.

Ik vroeg hem of hij yoga wilde proberen. Misschien zou het kunnen helpen om zijn symptomen te verlichten? Dat wilde hij wel. En zo begonnen we, stapje voor stapje ontdekten we waar hij baat bij had.

Tijdens yoga stond hij zichzelf en zijn lichaam toe los te laten. Ongemerkt liet hij (al was het maar voor even) ook zijn weerstand en woede los. En na die tijd voelde hij zich zoveel beter en lichter.

Langzaam begon hij zich te realiseren dat zijn woede en weerstand zorgden voor enorme spanning en dat ze hem heel veel energie kostten. In gevecht zijn met zijn lichaam had een averechts effect op zijn gezondheid. Het zorgde er voor dat zijn symptomen verergerden. En zijn frustratie groeide zo buiten proportie dat hij bang was voor een totale ravage in zijn omgeving, als hij die los zou laten.

Hoe meer hij zicht ontspande, hoe beter hij zich begon te voelen

Tot zijn eigen verbazing, gaf ‘loslaten’ hem niet langer het gevoel dat hij was overgeleverd aan MS, maar juist het gevoel dat hij weer meer controle had. Dat hij werkelijk zelf iets kon doen om zich beter te voelen. Zonder acceptatie is er geen werkelijke ontspanning mogelijk. Iedere vorm van ontkenning of verzet zorgt er namelijk voor dat je, je schrap zet.

Wanneer je de realiteit van dit moment accepteert zoals het is, betekent dat niet dat je ‘blij’ moet zijn dat je MS hebt. Het zorgt er alleen voor dat je helder ziet wat er is. En alleen dat wat zichtbaar is kan veranderen of loslaten. Door de realiteit van dit moment onder ogen te zien, te ‘accepteren’ dat dit de realiteit van dit moment is, laat de spanning van het verzet – en dus in je spieren – los. De energie die daardoor vrij komt kun je gebruiken voor iets fijners.

Als jij MS hebt, wat roept het bij je op? Wat brengt het teweeg? Hoe ga jij er mee om? Is er ruimte om los te laten, ruimte voor acceptatie? Of eigenlijk helemaal niet? Zou je dat graag willen?