Op de foto zit ik in de tuin van mijn vaders tuinhuis dat op een volkstuinencomplex staat. Het is er heerlijk rustig. Als de wind de goede kant op staat hoor je de snelweg niet, alleen de vogels en het ruizen van de bladeren. Een ideale plek om ideeën te laten ontstaan en bezinken.
In de zomer van 2018 bracht ik uren, dagen hier door. Want ik had besloten niet langer te dromen maar in actie te komen en mijn droom waar te maken. Ik had een heel duidelijk beeld voor ogen van wat ik wilde bereiken….wereldwijd zoveel mogelijk mensen met MS helpen om zichzelf te helpen om een zo’n stralend, gezond en gelukkig mogelijk leven te leiden.
Wat lijken die dagen in het tuinhuis lang geleden. En, om eerlijk te zijn, dacht ik toen dat ik inmiddels AL LANG klaar zou zijn. Sterker nog, ik dacht dat ik al lang, wereldwijd, in business zou zijn!
Om mijn droom te realiseren, dacht ik, hoef ik alleen te stoppen met dromen en te gaan doen! En dan gaat de rest van zelf :-).
Maar, terugkijkend, had ik nauwelijks een idee waar ik aan begon. Ik wist alleen dat ik mijn yoga ervaring met mijn vriend Steven, die MS heeft, om wilde zetten in een online programma dat iedereen met MS zelf, thuis zou kunnen doen. Want yoga heeft, in positieve zin, voor Steven een enorm verschil gemaakt.
Misschien maar goed dat ik toen niet wist welke hobbels ik allemaal nog moest nemen. Ik denk niet dat ik gestopt zou zijn. Maar dan was de weg wel moeizamer geweest. En mijn enthousiasme waarschijnlijk snel verdampt.
Ik had geen flauw benul wat er eigenlijk allemaal kwam kijken bij het maken van een online programma. Ik wist niks van social media. Van geluid opnemen. Of video’s opnemen. Laat staan van alle praktische en technische dingen die daar bij horen. Maar in mijn enthousiasme dacht ik: hoe moeilijk kan het zijn?
En ik was vooral bezig met de inhoud. Met de vraag: waar loop je tegen aan wanneer je MS hebt? En: Wat is een mogelijke oplossing?
Alles dat ik in de jaren ervoor met Steven had uitgeprobeerd passeerde de revue. En ik las en keek me suf op internet om maar zoveel mogelijk verschillende ervaringen van mensen met MS tot mij te nemen. Want de ziekte komt in zoveel vormen als er mensen zijn. En ik wilde mijn programma zo breed mogelijk laten zijn.
Op het moment van de foto probeerde ik deze ogenschijnlijke chaos aan ideeën om te zetten in een logisch geheel. Zodat ik daar een praktisch programma uit kon destilleren waar iedereen met MS baat bij zou hebben.Daarna hoefde ik alleen het geluid en beeld van de yogahoudingen en meditaties op te nemen. Met mijn iPad zou dat een eitje zijn, dacht ik. Yeah right….
Ik kreeg maar niet voldoende volume in het geluid dat ik op nam. En de belichting van sommige video’s was belabberd. Los van het zachte volume bleek een goede locatie vinden om geluid op te nemen een hindernissen baan. Dusdanig dat het een klucht begon te worden.
Soms zit het soms tegen en soms heel vaak.
Iedere keer dat ik ging zitten om geluid op te nemen, begon er iemand te boren, harde muziek te draaien, of de trap op en neer te rennen. Er was de verbouwing van een badkamer, de opbouw van een stijger en de aanleg van een dakkapel. Er was geen dag dat ik in stilte kon werken. Altijd was er herrie. Echt, ie-de-re keer.
En ik heb op heel wat plekken gezeten. In mijn huis. In het huis van mijn vader. In het huis van een vriendin. In een Nivon huis in het bos. Nooit geweten dat mensen op het platte land zo veel herrie kunnen maken. Boeren trekkers. Vliegtuigjes van Eelde. Grasmaaiers. Kettingzagen.
Op een gegeven moment was ik zo voorbij de frustratie dat het bijna grappig werd. Dan zat ik in de aanslag…..te luisteren of het echt stil was. En dan dacht ik ja, ja…wedden dat er iemand herrie begint te maken zodra ik bezig ben? Dus wachtte ik nog wat langer voordat ik begon.
En ja hoor…nog geen minuut in de meditatie en….er klonk een boor….een dril hamer….of een veegwagen van de gemeente die -precies voor de deur-…twintig minuten heen en weer reed om het zand op te vegen dat in de nieuw gelegde straatklinkers was gestrooid.
Tussen dromen en doen staan praktische bezwaren en oneindig veel obstakels. Totdat je er een weg omheen vindt.
Uiteindelijk ging ik op zoek naar een opname studio. Maar dat bleek een hele dure onderneming. Totdat ik, wonder boven wonder, stuitte op een studio bij mij in de buurt: MON (Muziek Organisatie Noord). Niet alleen bleken de ruimtes meer dan betaalbaar maar de mensen waren super aardig en heel flexibel. Er werd echt met mij meegedacht in wat ik nodig had. En iedere keer dat ik er nu kom staat alles netjes klaar zodat ik zo aan de slag kan.
Wat een weldaad kan stilte zijn. Zelfs in een afgesloten ruimte zonder ramen :-). Nooit gedacht dat ik daar zo van kon genieten.
Ik had ook nooit gedacht dat ik zo lang onderweg zou zijn om mijn online yoga programma voor mensen met MS in elkaar te zetten. Maar eindelijk lijkt alles op zijn plek te vallen. Hoe hobbelig de weg er naar toe, tot nu toe, ook is geweest. Met de finishlijn in zicht ben ik niet meer te stoppen!
*
Als je iets echt graag wilt kun je er over blijven dromen of in actie komen en het waar maken.
Onderweg kom je ongetwijfeld weerstand tegen en misschien duurt het veel langer om je doel te bereiken dan je vooraf dacht. En misschien kom je uiteindelijk uit bij iets heel anders dan je oorspronkelijke droom. Maar een ding is zeker: je dromen komen alleen uit als je stopt met rond fietsen in dromenland en echt iets gaat doen om dat, wat je diep van binnen verlangt, te realiseren!
Waar verlang jij naar? Wat houdt jou tegen om je droom te realiseren? En vooral: wat kun je NU doen om een stap dichterbij de realisatie van jouw droom te komen?
Liefs,
Ilse